Υπάρχει άραγε διέξοδος και πως πρέπει να πορευτούμε;

Η χώρα μας εισέρχεται σε μια μακρά περίοδο ύφεσης και αυστηρής δημοσιονομικής επιτήρησης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το πρόβλημα της δυσκολίας (εν τέλει αδυναμίας) δανεισμού της χώρας, λόγω των υψηλών επιτοκίων οδήγησε την κυβέρνηση στην ύστατη λύση του δανεισμού από το ΔΝΤ και την ΕΕ, εφόσον βέβαια τελικά επιτευχθεί και αυτό. Η δυσκολία αναχρηματοδότησης του χρέους της χώρας μας ήταν όμως το τελευταίο στάδιο μιας μακράς πορείας άσκησης πολιτικών και διαχείρισης της εξουσίας που μας οδήγησαν ένα βήμα (προς το παρόν τουλάχιστον) πριν την πτώχευση.

Ο πρωθυπουργός αφού επέλεξε το Καστελόριζο ως φόντο, με δήλωση του ανήγγειλε ουσιαστικά την κηδεμονία του ΔΝΤ και προσπάθησε να εξηγήσει/πείσει για το πως και το γιατί αυτής της απόφασης. Ίσως έχει δίκιο, ίσως πάλι όχι. Οι πολίτες σε κάθε περίπτωση θα υποστούν τα αποτελέσματα αυτής της απόφασης και θα κρίνουν.

Οι πολίτες - όλοι μας - που άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο ανήσυχοι, αναμένουμε τα χειρότερα. Και ίσως αυτή τη φορά έρθουν τα χειρότερα.

Δεν θα μπούμε σε κινδυνολογία ούτε θα αναφέρουμε όλα τα "δεινά" που μπορούν να συμβούν. θα σταθούμε όμως λίγο παραπάνω στα ερωτήματα 1) αν υπάρχει άραγε διέξοδος και 2) πως πρέπει ως κοινωνία να πορευτούμε το επόμενο διάστημα.

Στο πρώτο ερώτημα, η απάντηση θεωρούμε ότι είναι ναι, υπάρχει διέξοδος και αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα η κατάσταση θα αντιμετωπιστεί στο οικονομικό της σκέλος. Όμως θα πρέπει να σκεφτούμε τι θα μας μείνει από αυτή την κρίση. Και εδώ υπάρχει σύνδεση με το δεύτερο ερώτημα: Πως πρέπει ως κοινωνία να πορευτούμε το επόμενο διάστημα ώστε να αντεπεξέλθουμε;

Πιστεύουμε πως λέξεις κλειδιά της απάντησης είναι συμμετοχή και διεκδίκηση. Συμμετοχή σημαίνει λόγος και έργα σε όσα μας αφορούν, ενίσχυση της φωνής μας, ενίσχυση της Δημοκρατίας. Διεκδίκηση σημαίνει αγώνας για όσα μας αξίζουν προσωπικά, συλλογικά, εργασιακά, κοινωνικά. Θεωρούμε πως ο καιρός της ύφεσης θα πρέπει να μας βρει πιο ενεργούς πολίτες από ποτέ.

Τέλος θα πρέπει θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και ο κίνδυνος αποξένωσης των πιο αδύναμων ή όσων πληγούν περισσότερο από την κρίση. Άνεργοι, συνάνθρωποι μας που θα αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα θα πρέπει να μας αισθανθούν δίπλα τους, γιατί αυτό σημαίνει κοινωνία αλλά και γιατί αν καεί το σπίτι του γείτονα ίσως μετά να καεί και δικό μας...